Hoe kom je in het bestuur?
Coaching gaat over het helpen van mensen, teams of organisaties om te groeien. Het gaat over de waarheid vertellen, zonder schuld of excuus. Het gaat over het ondersteunen van mensen, naar hun doelen en dromen, maar zonder hun kernwaarden uit het oog te verliezen. Coachen gaat over leiding geven en het beste uit anderen halen. Door de jaren heen kennen alleen zij die in het harde land zijn geweest de echte pijn, de echte kracht waar ieder van ons echt bij betrokken is.
Het leven en het werk, ja zelfs wat wij zelf doen, zijn een uitdaging. Het is niet alleen moeilijk, maar om die uitdaging te doorleven; het is moeilijk. Het is moeilijker dan te zeggen, geloven dat we dit kunnen, of geloven dat we dit ook kunnen. Als mensen hebben wij de capaciteiten om ons er doorheen te slaan, maar die moeten worden opgewekt, gevoed en ontwikkeld om ons de kracht van het doel te geven om het te doen. In tegenstelling tot veel andere vaardigheden, is het niet gemakkelijk om dit te ontwikkelen. Het vergt tijd, geduld, vastberadenheid en trots om te aanvaarden dat dit inderdaad een deel van het leven is. Inductietraining leert ons dat we, om met een persoon of team door het leven te gaan, iets moeten weten over identificatie, missie en toldeep.
Coaching, zoals vele andere trainingsmethoden, vergt tijd om de juiste vol-ctors te vinden. De coaches die we kennen, waar we mee omgaan, die we tegenkomen of waar we misschien van gehoord hebben zijn verre van perfect. Ze zijn niet voor niets onvolmaakt. Koks moeten kunnen koken, maar dan moet de coach de kok kunnen “horen” hoe hij de bereide maaltijd maakt, alvorens op briljante wijze de juiste temperatuur, timing en garing tot voltooiing te laten komen. Het kost tijd om de tekenen van de verandering te zien, van de verandering in ons, van de verandering in onze teamleden enz. en voor coaching om het verhaal te vertellen, en het te laten vertellen. Het vereist beschikbaarheid en openheid over wat we doen. Maar al te vaak voelen onze teams zich geïsoleerd en disfunctioneel, en hebben ze het gevoel dat ze onze acties privé moeten houden om te overleven. Het is niet anders met coaching.
Veel coaches hebben in hun leven te horen gekregen dat ze een masker moeten dragen en een masker op moeten zetten. Alleen omdat je in het team speelt, betekent het niet dat je er ook echt bij bent of betrokken bent bij de wedstrijd. Misschien vaker wel dan niet, betekent het dat je geniet van je gezinsleven, pizza eet boven het fornuis en kijkt naar de Detroit Lions als ‘we spelen.
Sommige coaches geloven dat hun positie is om mensen te helpen winnen met het spel. Dat is een mooie gedachte, maar wat krijgen we gedaan in die arena? We trash the column kwam uit rond de lay-outs en de programmering varkens. Niet trash the column kwam uit voor de wedstrijd begint en we keken naar visioenen van de een van de coaches geven een inspirerende peptalk aan hen. Soms is gewoon glimlachen als een muis naar hun monitor al genoeg om ze op te stoken. Dit is hoe wij denken over coaches tijdens onze training. Als de energie in de kamer niet euforisch is, lopen we weg. Als we niet zeker weten hoe we in het team moeten komen, lopen we weg. Dit is een houding die in de organisatie is ingebakken. Het is verergerd omdat we zijn gestopt met proberen te coachen met onze trainingen en alleen interactie hebben met de teams als het belangrijk is.
Wat zegt het over onszelf als coaches? Zijn wij bereid toe te geven dat wij misschien de reis naar binnen niet gemaakt hebben, dat wij misschien het contact verloren hebben, dat het oké is het spel te verlaten zodat wij iemand anders kunnen helpen die alle stukken gespeeld heeft? We zijn het contact met onszelf kwijtgeraakt in het leven en in onze teams. Is het mogelijk dat wij, in plaats van alleen maar mensen binnen te halen om ons te helpen spelen, zouden moeten schieten om het team te helpen beseffen dat zij de besten zijn op hun gebied zonder dat wij er zijn om hen te dwingen goed te worden?
Ik suggereer niet dat we ons moeten verwijderen uit onze omgeving. Je hebt hier te maken met menselijke wezens. We moeten naar onszelf en onze teams blijven kijken om onmiddellijke aanpassingen te blijven maken. We moeten ons werk als coaches blijven doen, en dat is teams in een positie brengen om te winnen. Dat is waar we het beste in zijn voor een lange lange lange tijd.
Voor degenen onder ons die de reis maken, hebben we een kans om echt te zien waar we zijn. We krijgen de kans om te kijken en te zien waar we staan. We zijn misschien zo goed als we zelf denken te zijn. We hebben deze geweldige kans om uit te vinden waar we staan en waar we moeten proberen beter te worden. We hebben deze kans om onze sterke punten te vinden, om uit te vinden waar we ons moeten ontwikkelen, waar we moeten missen, waar we ons moeten verontschuldigen. Veel coaches zullen de mogelijkheid daartoe laten liggen. Dat is waar de pijn zit (op het individuele niveau). Het is waar mensen de meeste schade aanrichten in het leven. Twee coaches met carrières, die zich boven hun stand werken in onze waarde, die werken voor teams, voor deze of gene organisatie.
lees meer:
Leave a Reply